BINÓ MURRÊU E CUMPRICÔ A FUNERÁIRA!

I apôis, meus cumpádris,

Tô assustádu inda góra

Binó murreo numa manhãzinha

Im pôcus dia nesta hóra!

Chamêmu us hômi di prêtu

Prá incaxotá u sujêtu

Eis viérom sem demóra!

Levárum u gáju simbóra

Prá si ponhá nu caxãu!

Aí qui cuméça a históira

E tuda a cunfusãu!

Binó tinha grandi fama

Di biláu móle na cama

Tudo mundu sabia intãu!

Mas foi lá na funeráira

Qui a coisa acuntecêu:

Quanu ajeitárum o Binó

Seu biláu indurecêu

Num tinha jeito de acertá

U danádu num quiria muchá

Intonce o coisa fedêu!

Pensáru as mil manêra

Di ajeitá u danádu

Mai num tinha soluçãu

O trem fincava prantádu!

Duru inguál aruêra

Aquilo era uma pedrêra

O cáuso fincou cumpricádu!

Pensáru em virá di cósta

U difunto intezádu

Mas fincô muitio isquisítio

Daquêile jêitu virádu!

As hóra si foi passanu

Um povo si foi preguntano

Cadê u amígu finádu?

Intãu lá na funeráira

Tumaram ua dicisãu:

Vâmu cortá u danádu

I iscondê eile nu caxãu!

Cortáru u bilau bem dúru

Iscundêru ele bem nu fúru

Du difúntiu taradãu!

Quando estávam velandu

Num aceitô, seu Binó,

Aquele trem isquisítio

Bem drentu du fiofó.

Sortô um pêidiu danádu

Ispursô u disgramádu

Qui pulô longi, sem dó!

I ansim ficô êsse dito

Naquéila, vila, intãu!

Seu Binó tinha "ele" mucho

Inquantu vivu e bem bãu!

Mai só quanu êile morrêu

Qui a coesa indurecêu!

I u própio "levô" u bichãu!