Casa Vella, en galego
Unha vella casa
que quedou esquecida no campo,
unha plantación de rosas
murchas pola falta de cariño,
a vella estrada da ribeira
que nos alegraba cando mozos,
e unha vaga lembranza do que fomos nós.
Que fixemos do verso ó pé da porta?
Dos luar que contemplamos
nas noites infinitas?
Foi-se todo, veu o nada?
Cando quixo te buscar
xa te tiñas ido,
cando te esperei,
o tempo me envelleceu.
Miñas mans xa non tecen
a roupa que nos gardaban do frío,
meu corpo murcho
xunto coas roseiras
outrora tan fermosas, outrora tan vivas.
A miña vista xa non mira o horizonte
por onde saiste un día ...
Que quere a miña alma en lembrarse de ti?
Fomos xuntos un verso infindo,
un intento de novela,
que o tempo levou
que a vida findou!